Corona zorgt voor besef.
Als werkende ouder houdt de Corona crisis mij al enige tijd bezig. Onze kinderen mogen niet naar school, dus dan maar naar de opvang. O, nee dat kan niet. De opvang is gesloten. Dan naar opa en oma, of toch niet? Nee opa en oma hebben ook al de nodige lichamelijke ongemakken gehad en worden al wat ouder. Het is dus beter om ze te ontzien. Bovendien zijn onze kinderen niet hun enige kleinkinderen, en zouden ze allemaal komen dan wordt het ook wel erg druk. Hmmm, we hebben dus een probleem. Dan nog eens verder kijken. Wanneer we nu allebei tijdelijk minder werken en proberen om thuis te werken, dan is dat misschien ook opgelost.
De dag doorkomen
Eigenlijk begint het dan pas... Ik werk thuis, maar ja daar komt overdag niet zoveel van terecht met twee kinderen en dan ook nog een neefje erbij. Nu zijn onze kinderen redelijk gemakkelijk, maar toch willen ze er na een tijdje wel op uit. Dan maar naar de ballenbak, o nee die is gesloten. Zullen we dan maar thuis pannenkoeken bakken? Ja, goed plan. Wij naar de winkel. Helaas geen meel meer te krijgen. Snel besluiten we om wat anders te gaan eten en zoeken de spullen in de winkel. Op naar de kassa. En daar staat me toch een meterslange rij...echter er staan maar 4 mensen in diezelfde rij. Iedereen houdt afstand en kijkt elkaar een beetje vreemd argwanend aan. Dan naar huis en het eten maken. Aan tafel is het gezellig, maar toch ben ik in gedachten.
Ik ben in gedachten, hoe lang gaat dit nog duren en wat staat ons nog te wachten?
Besef
Als de kinderen op bed gaan kan ik eindelijk rustig aan het werk. Ik mag mij bezighouden met de drempelhulpen. En dan ineensrealiseer ik mij... ik kon vandaag niet doen wat ik wilde omdat de voorzieningen waar ik gebruik van wil maken niet toegankelijk zijn, ik werd vreemd aangekeken in de winkel. Eigenlijk werd ik gewoon beperkt in mijn vrijheid. En dan ook steeds die onzekerheid.
Dagelijkse realiteit voor veel mensen
Coronacrisis of niet, veel mensen maken dit dagelijks mee. Ze zijn beperkt in hun vrijheid omdat ze minder mobiel zijn, ze kunnen niet heen waar ze willen en dan worden ze ook nog geregeld vreemd aangekeken omdat ze met bijvoorbeeld een rolstoel niet voldoen aan het standaardplaatje van de maatschappij. En omdat ze er moeilijker uitkomen zijn er ook minder sociale contacten.
Eigenlijk staan we hier normaal te weinig bij stil, maar nu in een tijd van crisis ervaren we heel in het klein eens wat veel mensen dagelijks ervaren.